خطوط و برف ها /علی حاج حسینی روغنی ( آژنگ)

 

گاه گاه پلک های من به سوی خواب می رود

لیک این اطاقکی که ز آهن و زِ شیشه ساخته شده ،

متّصل به سیم های محکم فلزّی است ،

 فارغ از خیال و خواب

بر فراز برف های کوه

بی توقف و شتاب می رود .

من

با خودم

حرف می زنم :

تا به کی

در رگان من

خون زرد ترس می دود ؟

سال هاست

سایه های هولناک

از درخت ها که دست هایشان به شکل چنگکی گشوده است

راه را به نور ماه بسته است و طرح بختکی بزرگ

پیش چشم هام

قد کشیده است .

سال هاست من تو را

ــ گیرم این که هر زمان به چهره ای ــ

دیده ام

وقتی از اداره سوی خانه می روم ،

دیده ام که می روی

پاک و پر غرور

چشم هات داد می زند : عبور !

من ، ولی

مانده ام ؛

خوانده ام ؛

نیمکت

باغکی و سروَکی و حوضکی

ماهیان خوشگل طلایی و سپید و سرخ

و نخواستهَ م ببینم آن طرف تر از تو درد را .

این اطاقک این زمان به قله می رسد میان برف ها

من پیاده می شوم

پیش چشم خود می آورم

سال های پیش را .

آن زمان که نوجوانی ام به کوه و برف فخر می فروخت

با تو و غرور تو

هر دو روی این مغاک پر زبرف، خم شدیم

و دو جاده را ، مسیر های تند و کند را ، میان خویش بُر زدیم .

تو و من

هر دو تجربه نداشتیم

تو

راه تند و سخت را

با بلوغ نیشخند مهربان خود

بی توجهی  به پند های مهربان من

برگزیدی و بدون ترس

روی چوب های اسکی ات روان شدی .

من به روی آن مغاک پر ز برف خم شدم .

تو

رفته بودی آنچنان که هیچ چیز غیر شیب تند و غیرجای

                     ] چوب های اسکی ات به روی برف

در میان نبود ؛

تو به رقص دست های چابکت

اعتماد می کنی همیشه ، من ولی

ــ یادم است خوب ِ خوب ــ

راه نرم و دور را به قید احتیاط ، خم شدم ، روان شدم .

نیم ساعت از پس ِ تو زیر دره آمدم .

آه ! حرفهای تو ز ترس و خون زرد من

نیشخند ِ پر ملامتت

و نگاه پر سلامتت مرا به یاد هست .

این زمان ولی به سوی آن مسیر سخت می روم .

تو و لی

زیر درّه در کنار میز و صندلی

نیستی به انتظار من

تو عبور کرده ای

رفته ای

من به جای گام هات هم نمی رسم !

می رسم ؟