در مقام امید / محسن صلاحی راد

اگرچه می‌شکند دل به هر زمستانم

دوباره می‌نهد آهسته سر به دامانم

به‌بویِ آنکه زند گام در مقامِ امید

بهار می‌شوم و لاله می‌شکوفانم

حضورِ تو کم از آن نیست کاین سرای تهی

سکوت بشکند و پُر کند دل و جانم

بیا و نور بیار و قرارِ آزادی

که تلخ می‌شکند دل به‌کنجِ زندانم

مگر دلم چو من آزرده شد که کوهِ بزرگ 

فروشکست و پراکنده کرد ایمانم.

۲ دی ۱۳۹۴

#محسن_صلاحی_راد 

‌

@mohsensalahirad