طبل / اقبال مظفری

بانگی چنان هرزه چون طبل، طبلی تهی‌میان بودی

جز ژاژهای گوش‌آزار، عمری گذشت و نسْرودی

هر یاوه را هزاران بار، گفتی بلند و گوش‌آزار

یک از هزار هیچ اما زَاهلِ زمانه نشْنودی

چون موجِ بُرده سر تا اوج، از اوج باژگون گشتی

زین‌گونه بالاروی‌ها، جز کاستن نیفزودی

جز خشم و ناروا و کین، جز نعره‌های زهرآگین

یک بار رویِ شادی را بر چشمِ خلق نگشودی

کُشتی صدایِ آزادی، مهلت به شادی ندادی

بستی درِ مهر و شادی، خود نیز هم نیاسودی

بر طبلِ دشمن‌تراشی، بستی چماق از پس و پیش

خود نیز ازآن مترسک‌ها، یک شام و روز نغنودی

پاییز پ۱۳۷۵

#اقبال_مظفری 

https://t.me/joinchat/AAAAAEKCF61dHmskkML-UA