دق مرگی ِ سلول های مرده 2 / محمدعلی شاکری یکتا

هنگام بازتاب گنگ صدایی تلخ
در هاله ای گرفته ترازخورشید
شب،
کور می شوند
تا عمق ظلم و ظلمت خود را
پنهان کنند.

در متن های کهن
هر واژه بوی بردگی نسلی است
آلوده ی تفکر اجدادی.

زیر ستون معبد هرشهر
غولی است بیدار تر
که نسل تازه ی شلّاق است
خرناسه می کشد
ابرو به هم فشرده به لبخند
بر هر شیار سرخ
برپیکر خمیده ی انسان.

شبکور هم
هرگز چنین به دشنه و تاریکی
عادت نکرده است
که مردمان دل آشوب
که این "عبوس زهد"*
سرمست خون ِ لاله های نگونسار.

اینک سیاوشان و خون جوانش
رقص بلوچ و جامه درانش.**

دوازدهم فروردین ۱۴۰۲
...............
*عبوس زهد به وجه خمار ننشیند(حافظ)
**اشاره به رقص حماسی جوان بلوچ خدانور لجعی
https://t.me/mayektashakeri