غم‌های ماه / شارل بودلر / رضا رضایی

امشب ماه کاهلانه‌تر رؤیا می‌بیند؛

مانند زیبارویی لمیده بر تلِ بالش‌ها

که پیش از خفتن، با دست محتاط و نرم،

گرداگرد سینه‌هایش را نوازش می‌کند،

ماه محتضر بر بالش حریرگون توده‌های ابر

به رخوتی دراز تن می‌سپارد

و چشم‌هایش به تماشای رؤیاهایی سپید می‌رود

که چون گل‌های شکوفان به آسمان سرمی‌کشند.

گه‌گاه که از بطالت و ملال

اشکی پنهان بر کره‌ی خاک می‌فشاند،

شاعری پارسا، خواب‌ستیز،

به گودی دست خود می‌گیرد این اشکِ مات را،

که جلوه‌ی رنگین‌کمان دارد چون تکه‌یی عتیق،

و آن را در قلبِ خود جای می‌دهد،

دور از چشمِ خورشید.

‌