رفته ای/سعید سلطانی طارمی

 رفته ای

آنچنان عمیق، دور، بی ملاحظه،

که صدای من حوالی صدات را 

حس نمی کند

که مشام من به بوی تازه ات نمی رسد

و سرم به دامنت.

ای نهاد سالهای ماه

زادگاه خاطرات دلبخواه

 ازچه ناگهان و بی هوا زدی به رفتن از سپیده دم؟

آآآآآی

چشم اشکهای من

با کدام آه تیره از حریم گریه ام گریختی

ای دهان ضجه های بی سخن

آن گلوله در سرت

گردنت و سینه ات چه می کند؟

این هجوم لخته وار خون

از کدام قلب زوزه می کشد؟

این چراغ دودناک زندگی

ازچه،  رو به منزل غروب می خزد؟

این درخت

این درخت آرزو

در کدام قاف ریشه ریشه می شود؟

آآآآی رفته!   با نسیم و آب بازگرد

لحظه ای به چشم های من نگاه کن

پیش از آن که آسمان

در پی تو این جهان پیر را

با تمام وعده ی جوانی اش رها کند

و برای تو که توی چشمهای من رها شدی

گریه ها کند. 

بازگرد و با دهان آب قهوه ای بزن

ای همیشه در کنار من!

خلوتم دلش که تنگ می شود

خانه را نهاده می زند برون

خارج از زمان 

از خودش به سوی مروه سعی میکند

مروه ای که ایستاده در مسیر باد

از مدیترانه بی صدا سؤال می کند

فکر میکنی که تا صلوة ظهر

چند هاجر از زمین غزه سبز می شود؟

زیر پای کودکی که تشنه است و نعره می زند

فکر میکنی  کدام چشم چشمه می دهد؟

کاش مثل ماه از هلال کودکی جوانه می زدی

روی انحنای خنده ی لبی

بدر می شدی

ای گلی که خویش را

دسته بسته روی زلفهای زندگی 

                                                  زدی

کاش با سپیده دم می آمدی.

        آبان402

---

برای آن مسافران ناگزیر که بازنمی گردند         کودکان غزه و ....را میگویم

سعید سلطانی طارمی

402