ننگ و نام / محمد جلیل مظفری

با هرچه ننگ و نام مرا آفرید و رفت

خطی به سرنوشت سیاهم کشید و رفت

انگار روز خلقتِ من حوصله نداشت

ناف مرا به داغ جدایی برید و رفت

گویی که روز خلقتِ من ناامید شد

از خلقت بشر ، که لبش را گزید و رفت

یک شب میان گریه دوباره ظهور کرد

از چشم‌های بی‌کسی من چکید و رفت

در دشت احتضار تبم را شنیده بود

حتی مزار خاطره‌ام را ندید و رفت

نقاش بی‌تفاوت دنیای رنگ‌ها

بر بوم زندگانی من غم کشید و رفت

شهریور از ۱۴۰۳

#محمدجلیل_مظفری 

http://t.me/barfitarinaghosh