باغ / سید مرتضی معراجی

#بر سر باغم دوباره پر گشودند از دو سو

طوطی زیبای تابستان قناری خزان

می رسد این تا به رنگ خود در آرد باغ را

می رود آن تا ز رنگ خود بشوید بوستان

پر می آرایند و می بندند بار خویش را

دوستانم ـ مرغکان خطّه ی شوق و خطرـ

در طلوع صبح باران خورده ای نمناک و پاک

می زنند آن سر خوشان دل را به دریای سفر

باز پرها باز کردند و به پرواز آمدند

باز هنگام ِ سفر ، هنگامه ی بدرودهاست

باد ـ آن کولی وش ِ شاد ، آن طراوت پیشه ـ هم

ژنده پوشی بی خیال از خیل ِ خاک آلودهاست

همچو چوبی خشک در خورد اجاق دود و باد

پنجه هایم مانده خالی باز هم از برگ و بار

لانه ی پاییزی و زرد سکوتی سرد شد

این صمیمی آشیان ِ مرغکان ِ نوبهار

باز من می مانم و این دشتهای ِ بی تپش

باز من می مانم و این ریشه های بند ِ خاک

می روند آنان خدا همراهشان حق یارشان

گرچه می سوزد ز دوریشان دلم این خوب ِ پاک

باز امّا در هوای ِ فصل ِ وصل ِ سبز ، دل

با امیدی گرم در جان می کُند روشن چراغ

هرچه ، یا سبز و شکوفا ، یا که زرد و یخ زده

باغ آن ِ من بُود ای مرغکان ، من آن ِ باغ                                                                               

#معراجیـسیدمرتضی

@walehane