راز مهربان/ابراهیم حسن لو

ها!این صدای توست

از دوردستها

روزی که برنتابید

-کوه وزمین-

خطابه ی خلقت را

جانت نمازشوق جهان را اقامه کرد

هان راز مهربان !

ازخویشتن بخوان.

که به نام بزرگ عشق

همواره لحظه های جهان قصه گوی توست.

خیل کلاغان/علی رضا فولادی

خیل کلاغان نشسته بر سر دیوار،
محو تماشای هرکه بود و به هر کار،
جوجه‌عقابی پرید از بر کهسار،
همهمه کردند.
*
خیل کلاغان نشسته بر سر دیوار،
محو تماشای هرچه بود و به هر بار،
کرکس پیری پرید در پی مردار،
دمدمه کردند.
*
خیل کلاغان....؛
خیل کلاغان
              هنوز
                   بر سر دیوار....

برای کودکان کار/ حسین شادمهر»

با نگاه خسته‌ات کدام درد را

                            حرف می‌زنی؟
با سکوت تلخ خویش

                    بازگوی لحظه‌ی کدام شیونی؟

کودکم!

          دزد لحظه‌های کودکانه‌ات که بود؟

دخترم!

             دست وحشی کدام باد

                  سیب سرخ عصمت تو را ربود؟

نعره ی سیاه وحشیانه‌ی کدام مست

                     وحشت شبانه‌ی تو را فزود؟

داغ آتش نگاه را

دست کوچک سیاه را

لحظه‌های آه آه را 

خلوت سکوت و بی‌پناه را 

                با کدام شرم شعر می‌توان سرود؟

تا کجا، چه وقت

        می‌توان برای تو ، چنین

                    سرد و سخت ، مثل سنگ بود؟

کودکم!

دخترم!

     روی صورت قشنگ تو

                            مُهر ننگ ماست این کبود

***
سهم تو اگر

    لحظه‌های کودکانه‌ای نبود

     شور و شوق شادمانه‌ای نبود

     در بهار زندگی

        فرصت جوانه‌ای نبود

      گرمی حضور دست‌های یک پدر،

           بازوان گرم مادرانه‌ای نبود

      در هجوم بادهای سرد شهر

                     آشیانه‌ای نبود،

                          سقف خانه‌ای نبود

       ای پرنده‌ی شکسته بال

                    سهم تو اگر 

                              هیچ دانه‌ای نبود 

سهم تو یقین

ضرب تازیانه هم نبود

وحشت شبانه هم نبود

له شدن چنین

سخت و وحشیانه هم نبود.

«

یادگار/محمد رضا راثی پور

به یادگار چه باید نوشت بر دیوار؟

چه مشکلست که در این مسیر فرسوده

درنگ کرد چو سنگ

و چرخ خاطره را باز داشت از رفتار

ندید شور جوانی که در سیاهی شب

به زعم خویش چراغ سپیده افروزد

و آنچه را که به دیوارها بچسباند ،

کلید معجزه های محال می داند

ندید پارچه هائی که می کند اعلام

عروس مرگ گرفته ست از جوانان کام!

مرور این تکرار

تسلسلیست که سر گیجه آورد هر بار

به یادگار چه باید نوشت بر دیوار؟

شهریور هشتاد و هشت

معرفی شاعر، شمس کسمائی/ به اهتمام رابین

شمس کسمائی

شمس کسمائی(1262-1340) در ردیف شاعرانی قرار می گیرد که قبل از نیما یوشیج شعر شکسته(نیمایی) سروده اند. افرادی مانند تقی رفعت و جعفر خامنه ای  .اما به جهت اختناق موجود در آن سال ها و بسته شدن نشریه "تجدد" فرصت جلوه گری مناسب را نیافتند یا شاید شعر آن ها در آن زمان فهمیده نشد. شمس زنی روشنفکر، فعال و جمعگرا بود و خانه اش محفل هنرمندان و اندیشمندان تبریز به شمار می آمد و اشعارش در نشریات مترقی آن دوران چاپ می شد. او را در سال 1340 در وادی السلام شهر قم به خاک سپردند.

زارعینِ گذشته ما بودیم

باز، ما را ست کِشت آینده

گاه گیرنده

گاه بخشنده

گاه مُظلم، گهی درخشنده

گرچه جمعیم و گر پراکنده

در طبیعت که هست پاینده

گر دمی محو

باز موجودیم


دکلمه شعری از شمس کسمائی