دلار واژه ی ممنوعیست
گرانیش بخدا از حباب و مصنوعیست
ثبات ما عشقست
ببین چگونه سر اعتقاد خود ماندیم
اگر چه با همه سرعت به ناکجا راندیم
به حول قوه حق مکر دشمنان هیچست
و سر حکمت این قصه پیچ در پیچست
دوباره می گویم
دلار واژه ی ممنوعیست
گرانیش بخدا از حباب و مصنوعیست
عاشق اما، دچار تردیدم
عشق وقتی که عین اعجاز است
پس چرا خانمان برانداز است؟
این سقف ناپیدای نمداری که ساعتها ست میلرزد
و اما نمی ریزد
میخواهد و اما نمی بارد
اندازه عمر جهان ، یا بیشتر یا کم
نامی اگر دارد
از آسمان بودن جزین هربار در بی راهه برزخ
وز ابر و طوفان داشتن حتى
جز هول و هاواری که مانندش
در جان صحراها و ساحت هاست
چیزی نمیبینم
نامی نمی بایم
نام نوزادش بنفشه ست
نام نوزادی که کی نو میشود تا زایداما
نام نوزادش بنفشه ست
مادرش در نیمه راه رسیدن...
نیمه راه... آه میدانی
از کدامین نیمه میگویم؟
نیمه نه ماه نه! آن نیمه دیگر
نور ممتد بنفش و لحظه فریاد
آنک آوای خوش نوزاد
نیمه ای کوتاه تر
کوئه تراما
همچنان نیمه
نام نوزادش بنفشه ست
نام نوزادی که کی نو میشود تا زاید اما
من چرا مانند کابوسی پریشان حال
من چرا این سان سراسیمه؟
اردیبهشت ۱۳۹۶
چندان که از شماتت مردم ملول بود
از درد خویش لب به شکایت نمی گشود
ویرانی تصور خود را
بر روی ماسه های بیابان کشیده بود
مجنون که کامیابی ابن السلام را
از بادیه نشین خبرچین شنیده بود
یاد آور کجاوه لیلیست تند باد
وقتی که خیمه های خیال وصال را
-آن چادری که ساخته باشی از آرزو-
از جای می کند
و بر جنون منتظر یک جرقه ات
کبریت می زند
حتی جراحت خار
حتی حرارت شن تفتیده
و هرم آفتاب
ترجیح بر تمسخر طفلان داشت
این گرم بی دریغ صمیمیانه دست کم
یاد آور محبت لیلی بود
چون جا نمی گرفت جنونش ، درون شهر
مجنون به میل خود به بیابان قدم گذاشت